Selfie
Trudno jak na razie ocenić, czy selfie należy definiować jako nowy gatunek, czy traktować raczej jako współczesną wersję autoportretu. Termin ten wzbudza mieszane uczucia. Nie ma jednak wątpliwości, że dzięki rozwojowi technologii, nowym generacjom telefonów komórkowych oraz licznym portalom społecznościowym selfie stało się najpowszechniejszą formą autoprezentacji w historii fotografii.
KLUCZOWI TWÓRCY FOTOGRAFII REPORTAŻOWEJ:
Martin Parr, Gillian Wearing, Kim Kardashian, Alec Soth, Oroma Elewa, Molly Soda, The Art Hoe Movement
Selfie nie ma szczególnych wyznaczników gatunkowych. Wśród ewentualnych cech tej formy z pewnością można by wymienić trzymanie aparatu/telefonu w niewielkiej odległości od twarzy, częste wykorzystywanie luster oraz publikację swoich fotografii w internecie. W tym przypadku jedyne novum stanowi ostatni z punktów – pozostałe nie stanowią natomiast wyraźnego odcięcia się od znanego od 1839 roku autoportretu. Warto też wspomnieć, że choć sam termin po raz pierwszy wykorzystano w 2002 roku na jednym z australijskich forów internetowych, za przykład selfie czasem uznaje się także zdjęcie Buzza Aldrina, które astronauta wykonał w 1966 roku podczas kosmicznego spaceru.
Dyskusja o selfie jest silnie związana z tematem narcyzmu, stąd często krytyczny ton wypowiedzi na ten temat. Dobrym przykładem jest tu książka „Selfish” z 2015 roku, w której Kim Kardashian opublikowała 325 stron swoich autoportretów. Jednym z powszechnych, choć nie zawsze aktualnych wyznaczników selfie jest zupełny brak przywiązania do formy. Przeważa tu podejście uaktualniające informacje na temat naszych działań, stały ekshibicjonizm w mediach społecznościowych. Zgodnie z definicją fotografii konwencjonalnej Paula Stranda selfie można uznać za jej przejaw, ponieważ stanowi ono zapis życia autora. Co do tego spierają się jednak teoretycy, którzy w akcie wykonywania tego specyficznego gatunku zdjęć dostrzegają zarówno zapis, jak i pewne doświadczenie, proces. Drugiemu z podejść przeczy najczęściej brak świadomego aktu twórczego w trakcie fotografowania samych siebie.
Wyjątkami są jednak niektórzy bardziej świadomi twórcy jak choćby Alec Soth. Amerykanin bywa nazywany „Walkerem Evansem swojego pokolenia”. Jego autoportrety publikowane od 2013 roku za pośrednictwem Instagrama sam zainteresowany określa mianem „unselfies”. W tym przypadku mamy do czynienia z zaplanowanym działaniem – silnie inscenizowanymi, często humorystycznymi formami, które zawsze łączą się z przynajmniej częściowym przysłonięciem twarzy, kwestionując tym samym autoportretowy charakter tej działalności.
Dyskusja o selfie jest silnie związana z tematem narcyzmu, stąd często krytyczny ton wypowiedzi na ten temat. Dobrym przykładem jest tu książka „Selfish” z 2015 roku, w której Kim Kardashian opublikowała 325 stron swoich autoportretów. Jednym z powszechnych, choć nie zawsze aktualnych wyznaczników selfie jest zupełny brak przywiązania do formy. Przeważa tu podejście uaktualniające informacje na temat naszych działań, stały ekshibicjonizm w mediach społecznościowych. Zgodnie z definicją fotografii konwencjonalnej Paula Stranda selfie można uznać za jej przejaw, ponieważ stanowi ono zapis życia autora. Co do tego spierają się jednak teoretycy, którzy w akcie wykonywania tego specyficznego gatunku zdjęć dostrzegają zarówno zapis, jak i pewne doświadczenie, proces. Drugiemu z podejść przeczy najczęściej brak świadomego aktu twórczego w trakcie fotografowania samych siebie.
Wyjątkami są jednak niektórzy bardziej świadomi twórcy jak choćby Alec Soth. Amerykanin bywa nazywany „Walkerem Evansem swojego pokolenia”. Jego autoportrety publikowane od 2013 roku za pośrednictwem Instagrama sam zainteresowany określa mianem „unselfies”. W tym przypadku mamy do czynienia z zaplanowanym działaniem – silnie inscenizowanymi, często humorystycznymi formami, które zawsze łączą się z przynajmniej częściowym przysłonięciem twarzy, kwestionując tym samym autoportretowy charakter tej działalności.
