Fotografia naukowa
Niemal od początku istnienia fotografia wspierała działalność naukową. Jej pierwsze wykorzystanie w celach badawczych miało miejsce niedługo po premierze dagerotypu. Z czasem zdjęcia stały się narzędziem, a następnie oficjalnie uznawaną metodą badawczą. Sprawdziły się między innymi w zoologii, botanice czy etnologii jako świetny sposób uwiecznienia badanych elementów – zwłaszcza tych nietrwałych, jak kultura czy materiały organiczne. Fotografia naukowa ma jednak także ciemną stronę, której efektów nie zaakceptowano.
KLUCZOWI TWÓRCY FOTOGRAFII NAUKOWEJ:
John W. Draper, Anna Atkins, Eadweard Muybridge, Étienne-Jules Marey, Harold Eugene Edgerton, William Anders
Mowa oczywiście o badaniach nad takimi zagadnieniami, jak eugenika. Fotografia naukowa była w tej kwestii dość kluczowym elementem. Niestety antropologiczne dążenia do kompletnego skatalogowania cech rasowych rodzaju ludzkiego przybrały w badaniach części naukowców dość skrajne metody, nieprzypadkowo zresztą utożsamia się to z nazistowskimi dążeniami do stworzenia rasy panów. Niemniej, poza mrocznymi aspektami, fotografia naukowa w badaniach nad ludzkimi cechami przydatna okazała się między innymi w dziedzinie kryminalistyki, gdy udowodniono częściową zbieżność wyglądu i skłonności do popełniania przestępstw. Prym w wykorzystaniu fotografii wiodą jednak pierwsi botanicy.
Jedna z pierwszych technik fotografii – cyjanotypia – wywodzi się bezpośrednio z badań chemicznych i botanicznych. Metodę opracował w 1842 roku sir John Herschel, wskazując na naukowe możliwości fotografii. Zaledwie rok później Anna Atkins dowiodła natomiast, że światłoczułość soli żelaza pozwala na uwiecznianie obrazów nawet bez aparatu. Jej fotogramy botaniczne zapisały się przez to w historii nauki. Nie inaczej fotografia naukowa zadziałała w 1895 roku, gdy fizyk Wilhelm Röntgen eksperymentował z lampą elektronopromieniową. Zaledwie rok później weszły do użytku pierwsze aparaty rentgenowskie. Dalej fotografia naukowa podążyła za Robertem W. Fordem, który opracował zdjęcia w podczerwieni i ultrafiolecie, podczas gdy Eadweard Muybridge i Étienne-Jules Marey zapoczątkowali badania nad ruchem i fotografią poklatkową. Zaledwie pół wieku później fotografia naukowa przyczyniła się natomiast do uwiecznienia pierwszych milisekund wybuchu nuklearnego.
Ciekawostką jest, że już w 1840 roku – niedługo po zaprezentowaniu światu dagerotypii – John W. Draper skierował obiektyw w stronę Księżyca. Fotografia naukowa potrzebowała 128 lat, by William Anders mógł zrobić to samo, ale w przeciwnym kierunku. Astronauta wykonał słynne zdjęcie kuli ziemskiej („Earthrise”) podczas orbitowania wokół Księżyca w ramach misji Apollo 8.
Jedna z pierwszych technik fotografii – cyjanotypia – wywodzi się bezpośrednio z badań chemicznych i botanicznych. Metodę opracował w 1842 roku sir John Herschel, wskazując na naukowe możliwości fotografii. Zaledwie rok później Anna Atkins dowiodła natomiast, że światłoczułość soli żelaza pozwala na uwiecznianie obrazów nawet bez aparatu. Jej fotogramy botaniczne zapisały się przez to w historii nauki. Nie inaczej fotografia naukowa zadziałała w 1895 roku, gdy fizyk Wilhelm Röntgen eksperymentował z lampą elektronopromieniową. Zaledwie rok później weszły do użytku pierwsze aparaty rentgenowskie. Dalej fotografia naukowa podążyła za Robertem W. Fordem, który opracował zdjęcia w podczerwieni i ultrafiolecie, podczas gdy Eadweard Muybridge i Étienne-Jules Marey zapoczątkowali badania nad ruchem i fotografią poklatkową. Zaledwie pół wieku później fotografia naukowa przyczyniła się natomiast do uwiecznienia pierwszych milisekund wybuchu nuklearnego.
Ciekawostką jest, że już w 1840 roku – niedługo po zaprezentowaniu światu dagerotypii – John W. Draper skierował obiektyw w stronę Księżyca. Fotografia naukowa potrzebowała 128 lat, by William Anders mógł zrobić to samo, ale w przeciwnym kierunku. Astronauta wykonał słynne zdjęcie kuli ziemskiej („Earthrise”) podczas orbitowania wokół Księżyca w ramach misji Apollo 8.
